Het klinkt misschien mytisch, maar de nu 64-jarige Jon Dee Graham is een paar jaar geleden even doodgegaan. In 2019 viel Graham in Chicago flauw in de hete zomerzon na een lange set op een festival… een hartstilstand, en kwam weer tot leven dankzij de opwekkende kracht van AED's en misschien een grotere kracht die aanvoelde dat het nog niet zijn tijd was om te gaan. Zijn nieuwste plaat, "Only Dead for a Little While", is een soort bewijs van leven van deze Texaanse veteraan, en net als een defibrillator, brengt het hem terug met een schok. Voor zijn eerste release in bijna tien jaar gromt Graham zijn weg naar verlossing, terwijl hij nadenkt over waar hij is geweest en waar hij misschien naartoe gaat. Graham's gedachten gaan sindsdien gewoon uit naar de dood en dit komt naar voren in verschillende van de nummers, door hem geschreven en geselecteerd, die nu deel uitmaken van zijn nieuwste plaat. Opgenomen in Austin, TX, doet Graham een beroep op de diensten van zoon William (gitaar, zang), de Fighting Cocks (Michael Hardwick op gitaren, Joey Shuffield op drums, Andrew Duplantis op bas en zang) en ex-Fighting Cock John Chipman (drums, zang) en een aantal Austin sessie spelers en zangers.

Jon Dee Graham uit Austin werd een instituut in zijn geboorteland Texas als lid van de punkband The Skunks, daarna van de True Believers en uiteindelijk voor zijn solowerk. Hij werd drie keer opgenomen in de Austin Music Hall of Fame en de rest van de wereld kreeg zijn genialiteit uiteindelijk ook in de gaten. Hij speelde gitaar voor John Doe, John Hiatt, Lone Justice, Patty Griffin en James McMurtry samen met een heleboel andere Americana en Roots grootheden, dus het is geen verrassing dat "Only Dead For A Little While", net zo indrukwekkend is als altijd. Graham laat opnieuw horen waar hij gebleven was, een geïnspireerde mix van rock, blues en Americana met zijn kenmerkende whiskey- en grindzang.

De albumopener, het gruizige, "Where It All Went Wrong", rockt op een ruig gitaarriff en een sterke drumbeat, is wel een stevig nummer maar waarschijnlijk het minst indrukwekkend van deze 10 tracks. "See You By The Fire" begint als een zacht countryrockdeuntje met een zoete gitaar. Graham denkt aan oude vrienden en vrienden die er niet meer zijn en denkt na over zijn eigen sterfelijkheid. Er ligt een geloof in het hiernamaals: "see you by the fire when we arrive". Het derde nummer "There's a Ghost on the Train", is geïnspireerd op een echte reis die Dee maakte met de legendarische trein van de City of New Orleans toen hij deelnam aan het 'Roots on The Rails' project, waarbij hij iets zag wat hij niet gemakkelijk kon verklaren.

Maar twee van de sterkste nummers hier zijn wel het vertederende aan country grenzende "Brought Me Here to You" met een zacht accordeon en pedal steel en warme achtergrondzang in het refrein van Larisa Montanaro die prachtig contrasteert met Graham's norse stem en het andere "Goin Back to Sweden", is één van Graham's aanstekelijkste nummers in decennia. Het is meer een Dylaneske blues waarin Graham voorstelt om terug te gaan naar Zweden om de rotzooi thuis te ontvluchten. Hij zingt: "they call it Stockholm Syndrome for a reason….man, once you’ve been to Stockholm you don’t never ever want to leave".

De plaat neemt een serieuzere toon aan met "Brave As Her (Marie Colvin)". Samen geschreven met zijn vrouw Gretchen Harries en zoon William, spreekt Graham de coupletten in en zingt hij het "I wish I was as brave as her" eerbetoon aan de overleden oorlogscorrespondente. De sombere stemming overheerst in het daarop volgende "Death Ain't Got No Mercy", een versie van Rev. Gary Davis, waarin eerdere thema's van het verlies van vrienden terugkomen. "Lazarus" is een moerassig bluesnummer met duellerende gitaren dat klinkt alsof het zich op de een of andere manier zou kunnen uitstrekken in een live show. Zo ook "Lost in the Flood", nog zo'n klassieker die voorbestemd is om in de nabije toekomst niet meer weg te denken te zijn uit zijn shows. Dit laatste nummer opent met een paar zoete akkoorden voordat het overgaat in een countryrockgroove en klinkt vooral als een riff op de vergankelijke aard van het leven en rondt de plaat mooi af.

We hebben bijna tien jaar moeten wachten op Graham om de Knoxville Skyline EP uit 2016 op te volgen, maar met slechts drie nummers van "Only Dead For A Little While" heb je al het bewijs dat het wachten het waard was. Het is dan ook een goede verzameling nummers die over een lange periode zijn opgenomen, en samen werken ze goed rond het thema. Het is waarschijnlijk één van die platen die extra lagen zal onthullen bij herhaalde beluistering.